Стыкоўка паміж рэйсамі а дзесятай гадзіне стала добрай нагодай прагуляцца па Кіеве. Сваякі адгаворвалі і перасцерагалі, але мы заручыліся падтрымкай кіеўскіх сяброў, ўзялі фотаапарат і адправіліся на плошчу і Крэшчацік. Быў будні дзень, горад жыў сваім жыццём: хтосьці спяшаўся на працу, хтосьці абедаў у кафэ - усё ў сталіцы Украіны цякло сваёй чаргой. Не знай мы пра тое, што адбываецца на ўсходзе краіны, наўрад ці б наогул здагадаліся, што існуе якое-небудзь напружанне.

Кіеўскія сябры, такія ж вандроўцы, як і мы, адзначылі, што ва ўсёй Украіне толькі нямы сёння не кажа пра палітыку:

- Паглядзіце самі і пакажыце іншым, што тут не звяры жывуць, а нармальныя людзі. На самай справе, ніхто хоча вайны. Мы добра ставімся да Расіі і рускіх. Брацкія народы, як-ніяк. Зразумела, што намі маніпулююць, але мы не хочам зноў становіцца часткай нейкай там імперыі, як пры Савецкім Саюзе. Уся сітуацыя з'яднала народ. З'явіўся нацыянальны дух. Мы адчулі сябе адзіным цэлым, а гэта шмат чаго варта.

На плошчуе варта абгарэлым Дом Прафсаюзаў. Нямы помнік апошніх падзей. Хлопцы гавораць, сёння тут ужо прыбрана. Рускіх тут ніхто не забівае, як палохалі нас родныя з Расіі. Крэшчацік. Намётавы лагер на месцы. У ім неяк ціха. Зазіраем за імправізаваны плот. Нехта курыць, кота-то ляніва разваліўся пад ужо гарачым вясновым сонцам. Усё, што засталося ад пратэсту, сёння нагадвае тэатр, хай і тэатр ваенных дзеянняў. Асноўная трупа ўжо з'ехала, але некаторыя акцёры яшчэ засталіся. Уздоўж намётаў - кірмашык з сувенірамі. З латкоў прадаюць нацыянальныя сцягі, шалікі з украінскай сімволікай, значкі, легендарныя залатыя батоны і залатыя ўнітазы.

Па ўсім горадзе расклееныя сотні плакатаў і постараў з кандыдатамі выбараў. Жарко. У вочы ляціць тапаліны пух. Прыгожа - заглядеться! Сталінскі ампір радніць Кіеў са шматлікімі іншымі гарадамі постсавецкай прасторы, аднак сталіца Украіны па-свойму прыгожая. Якім мы ўбачылі гэты горад, глядзіце ніжэй.

Фотагалерэя Усяго | 28 фота