На фасадзе аднаго з дамоў у пісьменніцкім пасёлку Перадзелкіна ёсць такі надпіс: «Убачымся ў верасьні 1941!». Ад гэтых слоў шчыміць у сэрцы, калі ўсведамляеш тое, як людзі хацелі, спяшаліся жыць, верылі, што вайна вельмі хутка скончыцца і што не будзе гэтых трыццаці миллионов.Примерно такое ж пачуццё,, калі глядзіш на фатаграфіі, дасланыя з фронту: колькі сілы і маладосці ў асобах, колькі стойкасці духу і ўпэўненасці ў Перамозе! Разумееш, што, як сказаў адзін франтавік, «вайна - таксама жыццё, толькі ў экстрэмальных умовах». На адной фатаграфіі смяюцца і радуюцца, на другой - абдымаюцца франтавыя сябры, а трэцяя - проста строгая, партрэтная, у ёй салдат быццам дзеліцца сваім спакоем з дамачадцамі-тыловиками.Но хтосьці з гэтых герояў на фотаздымках прапаў без вестак пад Масквой, хто Што быў «забіты пада Ржэвам», кто-то гарэў у танку пад Сталінградам, хтосьці пазбавіўся ног на Курскай дузе. А хто-то вярнуўся цэлы і зараз захоўвае свой франтавыя фатаграфіі як адзіны скарб, як вечнае напамін пра маладосць, пра нечалавечых выпрабаваннях, праз якія давялося пройти.Такие фатаграфіі ніколі не пакрыюцца пылам, ніколі не будуць здадзены ў архіў. Яны больш жыва, чым само жыццё. Фотагалерэя Усяго | 6 фота